Avionët izraelitë shkatërruan ndërtesën pesëkatëshe të familjes Batniji dhe Badrasawi në rrugën Al-Nasr pranë Universitetit të Hapur Al-Quds, në perëndim të qytetit të Gazës, 8 tetor 2023. Foto në Instagram nga Mohammed Zaanoun e përdorur me leje.

Ky artikull u botua për herë të parë nga “We Are Not Numbers” (Ne nuk jemi numra), më 9 tetor 2023. Është shkruar nga Eman Ashraf Alhaj Ali, si një rrëfim personal nën bombardimet e pamëshirshme.

Pas një sulmi nga Lëvizja e Rezistencës Islamike Palestineze (Hamas) të shtunën, më 7 tetor, Izraeli nisi një sulm ajror në shkallë të gjerë në Rripin e Gazës, duke shpërfillur sigurinë e civilëve të bllokuar, që janë në një rrethim për më shumë se 16 vjet. Për më tepër, veprimet e Izraelit përfshijnë “dënimin kolektiv“, pasi ka ndërprerë furnizimin me burime thelbësore si ushqimi, uji, karburanti dhe energjia elektrike, duke rrezikuar jetën e më shumë se 2.5 milionë njerëzve të izoluar. Humbja e jetës si pasojë e këtyre ngjarjeve të fundit ka qenë masive.

Nëse ka një gjë që dua që njerëzit të dinë rreth jetesës nën pushtimin izraelit, është se sa shpejt këngët e shpendëve mund të zëvendësohen nga zhurmat e raketave. Shumicën e mëngjeseve në Gaza, familja ime zgjohet me simfoninë melodike të harabelave spanjolle, që zbukurojnë dritaren e kuzhinës sonë. Nëna ime zgjon me butësi vëllezërit e motrat e mia më të vogla dhe ditët tona fillojnë me faljet– duke u larë në bekimet e Allahut, edhe kur presim listat tona të detyrave të përpunuara me përpikëri.

Megjithatë, mëngjesi i 7 tetorit na kujtoi se rutinat tona, sado të shenjta, nuk janë kurrë të sigurta. Sytë e mi u hapën, të mbërthyer nga tmerri ndërsa zhurma e raketave çau qiellin e qetë mbi shtëpinë tonë.

“Nënë, çfarë po ndodh?” dridhej zëri im.

Vëllezërit dhe motrat e mia, nga gjashtë deri në 12 vjeç, sapo ishin nisur për në shkollë. Vrapuam te dritarja dhe i pamë në rrugë teksa bërtisnin për ndihmë, me zërat e tyre plot frikë. “Kthehuni menjëherë!” i përgjërohej nëna ime.

“Ditët e tmerrit të jashtëzakonshëm janë kthyer … përsëri,” mërmërita, me zërin tim si një pëshpëritje. Mora telefonin tim, duke kërkuar përgjigje në botën dixhitale. Titujt si “Izraeli zotohet për ‘hakmarrje e madhe’ pas sulmit të befasishëm” më sjellin lot në sy. Një kthesë kaq e shpejtë e ngjarjeve mund të jetë e vështirë për t'u kuptuar, por e tillë është jeta në Gaza. Kënga e zogjve një minutë; pastaj raketat.

Vetëm pak ditë më parë, jeta vazhdonte pa probleme. Pas punës, shkova në palestër, pastaj takova shoqen time, Asmaa. Ne diskutuam nevojën urgjente për të gërmuar më thellë në realitetin pikëllues të zemrës këtu në Gaza, për të zbuluar të vërtetat e fshehura nën sipërfaqe. Nuk e dinim se do të zgjoheshim për një tjetër ëndërr të shkatërruar, një tjetër sprovë vuajtëse.

Gjatë ditëve të fundit, lajmet pikëlluese kanë vijuar, me çdo zbulim më të padurueshëm se i kaluari: Izraeli shënjestroi shtëpitë e civilëve, duke lënë një burrë pa familjen e tij. Një vajzë e re vajtoi humbjen e shoqes së saj më të dashur. Viktimat u rritën në qindra. Më shumë shpirtra janë nxjerrë nga rrënojat. Ndërtesa të panumërta të kthyera në gërmadha, një peizazh i dëmtuar nga masakra dhe gjenocidi. Xhamitë – simbole të besimit tonë – janë rrafshuar dhe të paktën dy ambulanca janë shënjestruar.

Edhe tani, vajtimi rrëqethës i sirenave më çorienton, përplasja shurdhuese e raketave pranë shtëpisë sonë teston qetësinë time dhe shkëlqimi i rrezikut që afrohet i lyen dritaret e mia me ngjyrë të kuqe flakë. Por ndjej peshën e përgjegjësive që bien mbi mua dhe nuk kam zgjidhje tjetër veçse të vazhdoj. E shtrëngoj laptopin dhe e detyroj veten të fokusohem, duke e ditur se mospërmbushja e afateve të mia nuk është një opsion.

Si çdo familje në Gaza, ne kemi përgatitur çantat tona të emergjencës, që kanë veshje dhe dokumente thelbësore, në rast evakuimi të papritur. Ne grumbullohemi, një familje e lidhur nga frika e së panjohurës, lutjet tona të ndërthurura me rrjedhën e pamëshirshme të lajmeve të fundit.

Kjo është Gaza, një ekzistencë e hidhur, ku çdo ditë na afron më pranë greminës. Ne përballemi çdo ditë me fantazmën e vdekjes, nën peshën e një shtypësi të padrejtë, një gjendje çnjerëzore dhe e pamëshirshme që na shtrëngon qafën – duke vjedhur pafajësinë dhe gëzimin nga fëmijët tanë dhe këngët e zogjveve nga dritaret tona.