Një protestuese pro Palestinës flet me një oficer policie të PSU në skajin verior të sheshit Trafalgar të Londrës në një moment tensioni në turmë, pas disa arrestimeve. Foto nga Alisdare Hickson. Protesta e solidaritetit me Palestinën, Londër, 15 tetor 2023. Attribution-ShareAlike (CC BY-SA 2.0).

Ky artikull është shkruar nga Josh White dhe fillimisht u botua në Battleground. Një version i redaktuar ribotohet në Global Voices si pjesë e një marrëveshjeje për ndarjen e përmbajtjes.

Ishte një protestë kundër mbulimit që BBC i bën Luftës gjatë Sukkot. Një grup që e quan veten Veprimi i Palestinës mori përgjegjësinë. Sipas Ben Jamal nga Fushata e Solidaritetit të Palestinës, 100,000 njerëz ishin të pranishëm. Policia, natyrisht, e kundërshtoi këtë, duke pretenduar se megjithëse nuk mund të ishte e sigurt, demonstrata ishte dukshëm më e vogël.

Në kohën kur ky reporter mbërriti, dhjetëra mijëra vetë u rreshtuan në rrugë nga BBC deri në Oxford Circus.

Të djathtët u përgjigjën duke i quajtur demonstratat si ‘festime’ të dhunës së Hamasit. Asnjë pankartë që pashë nuk mbështeste mizoritë e Hamasit.

Pas Sekretares së Brendshme, Suella Braverman, e cila propozoi nxjerrjen jashtë ligjit të flamujve palestinezë në ditën e tretë të luftës, disa të djathtë po bëjnë thirrje për ndalimin e plotë të protestave të solidaritetit. Për shembull, shkrimtari neokonist Douglas Murray ka ngritur çështjen për dëbimin masiv të “mbështetësve të Hamasit”. Jo se ka shumë prej tyre në Mbretërinë e Bashkuar, por është e dobishme të njollosësh politikën e solidaritetit palestinez në këtë mënyrë. Kjo i bën hebrenjtë britanikë të frikësuar.

Madje Murray ka sugjeruar që Izraeli të dëbojë palestinezët nga Gaza.

Pastaj vjen zhurma. Është folur shumë për thirrjet e dëgjuara në demonstratat pro-palestineze vitet e fundit.

Mediat në Mbretërinë e Bashkuar shpesh vënë në dukje sloganin “Nga lumi në det, Palestina do të jetë e lirë!” sikur të ishte një thirrje për gjenocid antisemitik. Për t'u pritur, The Jewish Chronicle  përsëriti pikën në paragrafin e parë të artikullit të saj në marshim dhe The Guardian u ndje i detyruar të përmendte përdorimin e saj në protestë gjithashtu.

Njëanshmëria nuk mund të ishte më e qartë. Por gjithashtu pasqyron injorancën e politikës së solidaritetit britanik, tipike për shtypin kryesor të vendit. Në mënyrë të veçantë, preferenca për transformimin e Izraelit dhe Territoreve të Pushtuara Palestineze (OPT) në një demokraci laike, multietnike. Sigurisht, kjo do të ishte kërcënuese për konservatorët e epokës së Brexit, nostalgjikë për perandorinë. Kjo është arsyeja pse ata janë kaq të lidhur me konfliktin izraelito-palestinez.

Siç rezultoi, “Palestinë e lirë, e lirë!” ishte kënga më popullore në marshim.

Deri në sheshin e protestës

Kur demonstruesit arritën në Piccadilly, disa të rinj u ngjitën në skelat e një ndërtese aty pranë. Ata valëvitën një flamur palestinez nga çatitë mbi shesh. Turma brohoriti dhe duartrokiti.

Ajo që ishte kaq surreale ishte se skela ishte e mbuluar nga një reklamë gjigante e Dolce & Gabbana. Pamja e flamurit palestinez duke u valëvitur mbi imazhin e një modeli mashkull joserioz ishte një ballafaqim gazmor.

Një nga marshuesit nxorri një flamur afgan dhe e ngriti atë krahas atij palestinez. Jo të gjithëve u bën përshtypje.

Disa kontigjente hebrejsh ishin në marshim, nga zëri laik i majtë Hebre për Punën deri te Haredi Neturei Karta. Pamja e hebrenjve ultraortodoksë që mbanin lart tabelat anti-zioniste që bënin thirrje për fundin e Izraelit, natyrisht që tërhoqi vëmendjen. 

Asnjë demonstratë nuk është pa oportunistë, sigurisht.

Scientologët, të cilët nuk njihen për politikën e Izraelit, racionalizuan disi një hapësirë ​​për veten në marshim dhe u përpoqën t'i shpërndanin fletushka turmës. Përfaqësoheshin të dyshuarit e zakonshëm nga grupe të ndryshme trockiste, duke shpërndarë pankarta dhe flamuj të prodhuar në masë. Demonstruesit e tjerë kërcyen me muzikë arabe.

Pas masakrës së civilëve në Izraelin jugor javën e kaluar, nuk u befasova nga pjesëmarrja e gjerë. Vrasjet u filmuan nga Hamasi dhe u transmetuan për t'i parë e gjithë bota. Londinezët u tronditën nga dhuna dhe brutaliteti dhe pothuajse të gjithë gjetën një arsye për të qenë atje.

Përfundimisht, arritëm në sheshin Trafalgar, ku protestuesit ishin ngjitur në statujën e mbretit Charles II për të vënë një flamur palestinez në dorën e tij. 

Ky ishte i njëjti vend ku mbreti kishte vrarë xhelatët e të atit.

Rruga nga Sheshi Trafalgar në Parlament është vetëm për protestë. Askush përveç super të pasurve nuk jeton këtu dhe shumica e njerëzve që kalojnë janë turistë. Me përjashtim të një dite kur ka një demonstratë.

Ishte një rrugë e përshtatshme. Sapo kishim ecur nëpër rrugët e Londrës drejt bërthamës së vjetër të imperializmit britanik për të protestuar ndaj trashëgimisë së tij në Lindjen e Mesme. Kryeministri izraelit Benjamin Netanyahu dhe Hamasi janë të dy përfaqësues të kësaj trashëgimie.

Shko dëno veten

Megjithëse BBC dikur udhëhoqi shtypin botëror në mbulimin e tij për Lindjen e Mesme, ai rol që atëherë është abdikuar në favor të transmetuesve arabë si Al Jazeera. Pjesa më e madhe e mediave britanike ka adoptuar retorikë të stilit amerikan ndaj Izraelit, duke përfshirë transmetuesin shtetëror. Të gjithë kritikët e Izraelit mund të presin kërkesa për të dënuar Hamasin dhe për të mbështetur të drejtën e Izraelit për të mbrojtur veten.

Pamë spektakle absurde të tilla si gazetarja e Sky News, Kay Burley, që keqinterpretonte ambasadorin palestinez Husam Zomlot. Burley pretendoi se ai tha se Izraeli “po e kërkonte vetë” kur ai nuk e tha një gjë të tillë.

Ndërkohë, BBC transmetoi një intervistë fyese me Zomlot. Vetëm pasi foli për vdekjen e të afërmve të tij në Gaza, Kirsty Wark e pyeti Zomlotin: “A e dënoni Hamasin?”

Në të njëjtën kohë, BBC është kritikuar ashpër se nuk i ka quajtur terroristë anëtarët e Hamasit. Gazetari veteran John Simpson ndjeu nevojën për të mbrojtur vendimin editorial në një deklaratë televizive duke shpjeguar se ‘terrorizmi’ është një term i ngarkuar.

Kjo polemikë do të vazhdojë për aq kohë sa Hamasi është ende aktiv.

BBC po përballet me një presion në rritje të krahut të djathtë lidhur me mbulimin e konfliktit izraelito-palestinez, edhe pse rregullisht favorizon mbështetësit e Izraelit. Por për shkak se BBC nuk po përdor gazetarinë e stilit të GB News, korporata është nën sulm. Duke parë pjesën tjetër të medias, ne mund të kuptojmë pse është kështu. GB News kishte izraelitin Uri Geller për të folur për luftën.

Sigurisht, politikanët kanë dalë mbi njëri-tjetrin për të nxjerrë justifikime për agresionin izraelit. Qeveria konservatore po e mbështet deri në fund qeverinë izraelite, duke vendosur një anije luftarake dhe duke kërkuar që Egjipti të hapë pikën kufitare Rafah për të pushtuar banorët e Gazës. Ministria e Jashtme e di shumë mirë se Netanyahu do të preferonte që ata të qëndronin atje sapo shkonin në Egjipt – diçka që edhe Shtëpia e Bardhë refuzon ta sanksionojë. 

Natyrisht, lideri laburist Keir Starmer ka thënë se Izraeli ka “të drejtën” të ndërpresë ujin, energjinë elektrike, ushqimin dhe furnizimet mjekësore për Rripin e Gazës.

Padyshim, Starmer nuk sheh ndonjë kapital politik në thirrjen për përmbajtje në këtë luftë.

Deputetja e Islingtonit jugor, Emily Thornberry ka pohuar se Izraeli ka një “të drejtë absolute për të mbrojtur veten”. Kjo ishte përgjigjja e saj kur u pyet nëse ndërprerja e energjisë elektrike, ujit dhe ushqimit në Gaza shkel ligjin ndërkombëtar. Ndërkohë, ish-udhëheqësi i Laburistëve, Jeremy Corbyn, është fyer se “nuk ka dënuar Hamasin”. Edhe pse Corbyn e ka bërë të qartë se kundërshton sulmet terroriste të kryera kundër izraelitëve, kjo nuk mjafton.

Corbyn ishte një nga pjesëmarrësit në demonstratën në Londër. Ai foli për solidaritet ndërkombëtar me palestinezët. “Askush nga ne nuk është këtu për të falur vrasjet. Askush nga ne nuk është këtu për të falur pushtimin,” i tha ai turmës. Këto fjalë nuk do të merren seriozisht nga kokat që flasin dhe editorialistët e së dielës.

Në vend të kësaj, prezumimi i fajit është mbi palestinezët dhe supozimi i antisemitizmit është mbi këdo që sugjeron se diçka nuk është në rregull me politikën e qeverisë izraelite.