Feta e shalqirit është kthyer në një simbol të çështjes palestineze. Tuli i kuq, lëkura jeshile dhe e bardhë dhe farat e zeza përfshijnë të gjitha ngjyrat e flamurit palestinez. Pas Luftës arabo-izraelite të vitit 1967, kur Izraeli ndaloi shfaqjen e flamurit palestinez, palestinezët e adoptuan me zgjuarsi shalqirin si një zgjidhje simbolike. Vepër arti nga RANT 73 – muzeu dixhital. Flickr. Ngarkuar më 10 nëntor 2023. Domein publik

Ky artikull u botua për herë të parë nga We Are Not Numbers (Ne nuk jemi numra), më 16 nëntor 2023. Është shkruar nga Nowar Diab, si një rrëfim personal i bombardimeve të pamëshirshme të Gazës nga Izraeli. Historia nuk është redaktuar dhe paraqitet si tregim i pafiltruar i një dëshmitareje lufte. Publikohet si pjesë e një marrëveshjeje për ndarjen e përmbajtjes.

Dritaret janë gjithmonë të hapura, për të shmangur rrezikun e thyerjes së xhamave. Çdo mëngjes më zgjon një mizë e neveritshme që gumëzhin nëpër dhomë. Zhurma bëhet më e fortë sa më shumë afrohet te veshi im. Gjumi është shumë i çmuar, sepse fle shumë pak. Prandaj, është e bezdisshme të shqetësoheni nga një insekt.

Nowar me radion me bateri të gjyshit të saj. Foto e ofruar nga Nowar Diab për Ne nuk jemi numra, e përdorur me leje.

Ngrihem dhe ndjehem e irrituar. Pyes veten se si arrita të fle pavarësisht tingujve të radios së bezdisshme të gjyshit tim. Çdo familje e Gazës ka të njëjtën radio me bateri. Është burimi ynë i informacionit kur nuk ka energji elektrike apo internet. E urrej vërtet atë radio për shkak të asaj që përfaqëson. Më bën të ndjehem kaq e tensionuar, sepse ne e përdorim atë vetëm në kohë si këto: kur sulmohemi dhe kur njerëzit që duam po vdesin.

Shkoj në banjo. Laj fytyrën duke përdorur një shishe Coca Cola që e kam mbushur me ujë. Më pas shkoj në kuzhinë për të bërë kafe me sasinë e vogël të ujit që ka mbetur në shishe. Ulem në kuzhinë vetëm dhe e pi me ndjenja faji – sepse uji është i paktë dhe disa njerëz kalojnë ditë pa pirë.

Pjesa më e vështirë e rutinës sime të përditshme: I kontaktoj miqtë e mi një nga një për të parë nëse janë ende gjallë. Duhet të përgatitem mendërisht përpara se të filloj tu dërgoj mesazhe. E bëj këtë për forcë zakoni, megjithëse e di që është e kotë. Ndjehem shumë e shqetësuar teksa pyes veten nëse do të marr ndonjëherë përgjigje.

Vazhdoj të telefonoj shoqen time më të mirë Maimana, sepse kam dëgjuar se aty ku ajo po qëndronte kishte pasur një bombardim. Provoj përsëri për të tridhjetën herë, por telefoni i saj ende nuk po hapet. Nuk ka shërbim. Kam frikë për sigurinë e saj dhe zemra fillon të rrahë shpejt. I them vazhdimisht vetes se do të jetë mirë dhe ajo do të më telefonojë kur të ketë shërbim në celular.

Më në fund, pjesa tjetër e familjes sime zgjohet. Unë nuk jam më vetëm. Ne ulemi bashkë dhe bëjmë bisedën tonë të përditshme se cilat lagje bombardoi Izraeli mbrëmë. Është rituali ynë i mëngjesit për të mësuar se çfarë ndodhi gjatë atyre tre orëve të çmuara të gjumit.

Jemi 14 veta që rrimë në shtëpinë e një të afërmi. Secili prej nesh ka një punë për të kryer në mëngjes. Burrat shkojnë në furrë për të marrë bukë. Më pas çojnë shishet dhe kovat bosh në pus për t'i mbushur me ujë. Ndërkohë, gratë fillojnë të lajnë enët, të pastrojnë dyshemenë dhe të përgatisin drekën.

Dreka varet, nëse ka bukë. Zakonisht nuk ka. Opsionet tona janë të kufizuara, por të paktën kemi mundësi. Disa nuk janë aq me fat dhe dëgjojmë për njerëz që vuajnë nga kequshqyerja.

Mami ime telefonon dhe tingëllon sikur po qan. E pyes nëse është mirë dhe ajo më thotë se është mirë. E di që ajo po më gënjen. Xhaxhai im merr telefonin dhe shkon në një dhomë tjetër. E kuptoj direkt që diçka nuk është në rregull. Zemra ime ndjehet e rënduar në pjesën tjetër të ditës. Kam një ndjesi që familja ime po sillet çuditshëm dhe po më fsheh diçka.

Ne kemi lidhje interneti vetëm për periudha të kufizuara gjatë gjithë ditës. Sa herë që rilidhemi, nxitoj t'u dërgoj mesazhe miqve të mi, të kontrolloj lajmet në internet dhe të postoj në rrjetet sociale se çfarë po ndodh me ne. Ne jemi të bombarduar me të njëjtat pyetje për Hamasin dhe shtatë tetorin. Kjo tregon një mungesë të plotë të mirëkuptimit nga mediat perëndimore për atë që po ndodh me ne.

Interneti u shkëput sërish. Pra, si çdo familje tjetër normale palestineze që jeton në këtë luftë, ne luajmë me letra ndërsa radio budallaqe na tregon se çfarë po ndodh nëpërmjet lajmeve.

Unë kam dëshirë të pyes familjen time nëse ata dinë diçka që edhe unë duhet ta di. Por përmbahem sepse kam frikë se lajmi do të më thyejë zemrën. Në vend të kësaj, dal në ballkon që të dëgjoj këngën time të preferuar, Hymn to Gentrification nga Faraj Suleiman. Kjo këngë është sikur të flas me dikë që e kupton agoninë time.

Vetmia ime ndërpritet nga telefonata nga një shok. E marr por nuk arrij të lidhem, kështu që e lë. Vazhdoj të dëgjoj këngën dhe i them vetes se gjithçka është në rregull. E di që është gënjeshtër. Kam një ndjenjë të tmerrshme në stomak.

Nowar, majtas, me shoqen e saj më të mirë Maimana, e cila u vra në luftën e fundit izraelite në Gaza. Foto e ofruar nga Nowar për Ne nuk jemi numra, e përdorur me leje.

Telefoni im bie përsëri. Është i njëjti mik. E marr dhe këtë herë u lidhëm. “A është e vërtetë që Maimana dhe familja e saj janë vrarë?” Zemra ime copëtohet në një milion pjesëza të vogla. “Jo, jo. Kush e tha këtë?” i përgjigjem, ndërsa sytë më mbushen me lot. “Të gjithë,” më tha ai. Unë bërtas dhe lotët fillojnë të më bien nl faqe.

Ajo ishte shoqja ime më e mirë. Nuk kam dashur askënd siç e kam dashur atë. Në atë moment më duket sikur kam humbur gjithçka. Të dhemb se si mund të flasësh me dikë sot dhe të vritet të nesërmen. Kujtimet që ndamë nisin të riprodhohen në mendjen time. Unë mund ta dëgjoj të qeshurën e saj. Mbaj mend që këndoja në makinë me mamanë e saj. E gjitha kjo është shumë për mua dhe unë thyhem.

Kjo është hera e dytë në këto javë që marr lajmin për humbjen e një njeriu të dashur. Hera e parë ishte miku im i dashur Abraham. Ai ishte ndryshe nga të tjerët: i qeshur, i zgjuar dhe me një zemër kaq të madhe. Nuk mund ta përshkruaj ndjesinë kur merr lajme të tilla. Copëtim – si kur ju hidhni një pjatë dhe ajo ndahet në shumë copa.

Gjendja gjithmonë përkeqësohet gjatë natës. Pikërisht atëherë fillon tmerri. Ne flemë të gjithë së bashku në të njëjtën dhomë sepse ndjehemi më të sigurt. Përpiqem të fle mes zhurmave të bombardimeve të forta dhe lajmeve në radio. Sytë më rëndohen gjithnjë e më shumë. Dhe pastaj mendja ime përfundimisht heq dorë dhe unë fle.

Zgjohem të nesërmen në mëngjes. Por këtë herë nuk ka zhurmë të bezdisshme nëpër dhomë. Miza ishte trembur nga bombardimi i natës. Ngrihem për të përballuar një ditë tjetër dhimbjeje dhe duke dëgjuar radion e gjyshit tim.