- Global Voices në Shqip - https://sq.globalvoices.org -

Shpjegimi i Kongresit të 20-të të Partisë Komuniste të Kinës: Kultura dhe qytetërimi

· Shkruar nga  Oiwan Lam Përkthyer nga Ardi Pulaj

Kategoritë: Azia Lindore, Kina, Art e Kulturë, Historia, Lufta e konflikti, Marrëdhëniet ndërkombëtare, Media e qytetarëve, Politika

Foto nga Oiwan Lam

Global Voices po boton një seri artikujsh që eksploron gjuhën e përdorur gjatë kongresit të 20-të të Partisë Komuniste të Kinës dhe analizon implikimet e saj për politikën dhe diplomacinë kombëtare të Kinës. Gjeni artikullin e parë [1], të dytë [2], të tretë [3] dhe të katërt [4] këtu.

Kur udhëheqësi më i lartë i PKK, Xi Jinping erdhi në pushtet në 2012, ai prezantoi ëndrrën [5] e tij për “përtëritjen e madhe të kombit kinez” – i kuptuar kryesisht si qëllimi i tij për ta kthyer Kinën në një shtet të fortë ekonomikisht dhe ushtarakisht. Një pjesë e rëndësishme e këtij plani është përtëritja e kulturës dhe qytetërimit klasik kinez.

Në fjalimin kryesor të Kongresit Xi muajin e kaluar, termi “kulturë” shfaqet 56 herë dhe “civilizim” shfaqet 29 herë. Kur shfaqet fjala kulturë, zakonisht është në kombinim me “kulturën socialiste”, “rinovimin e kulturës tradicionale kineze”, “besimin kulturor” dhe “kulturën kombëtare”. Ai argumenton se marksizmi duhet të përzjehet me kontekstin e Kinës dhe kulturën tradicionale kineze për të trajtuar problemet e epokës.

Sa i përket termit “qytetërim”, ai shpesh lidhet me “qytetërim ekologjik”. Xi gjithashtu përpiqet t'i cilësojë konfliktet midis Kinës dhe Perëndimit si një përplasje civilizimi dhe bëri thirrje për “bashkëjetesën e qytetërimeve”.

Përzierja e marksizmit me kulturën tradicionale kineze

Dashuria e Xi për kulturën tradicionale kineze shënon një shkëputje me frymën themeluese të PKK, pasi krijimi i shtetit modern të Kinës u zhvendos nga e ashtuquajtura Kina e vjetër feudaliste e përfaqësuar nga Dinastia Qing, e cila u përmbys nga Revolucioni Xinhai [6]. Pasi PKK fitoi Luftën Civile dhe mori kontrollin e pjesës kontinentale në 1949, lideri i partisë Mao Ce Dun udhëhoqi Republikën Popullore të Kinës (RPK) dhe kreu reforma të mëtejshme të tokës për të rishpërndarë pasurinë. Retorika politike e marksizmit u përdor për të justifikuar dhunën në bazë kundër klasës feudale.

Taktika të ngjashme u përdorën në fushata të tjera politike gjatë epokës së Maos – Lëvizja Anti-Djathtiste [7] u përshtat si një kundërlëvizje ndaj “individualizmit të borgjezisë” dhe Revolucioni Kulturor [8] u përshtat si një lëvizje për të mbrojtur diktaturën e proletariatit kundër rilindasve kapitalistë.

Disa disidentë politikë kinezë, si Wang Dan, e shohin epokën e Xi Jinping si një takim me Revolucionin Kulturor [9], duke pasur parasysh rishfaqjen e kultit të personalitetit në vitet e fundit. Megjithatë, projekti i Xi për të përzierë marksizmin me kulturën tradicionale kineze nuk ka gjasa të lejojë hapësirë ​​për ngritjen e aktivistëve bazë në formën e Gardës së Kuqe.

Përvetësimi i terminologjisë konfuciane për përdorim politik në PKK filloi gjithashtu me Maon. Për shembull, ai përdori termin Datong 大同 ose “harmoni e madhe”, që do të thotë një praktikë etike e dhembshurisë, për të riinterpretuar komunizmin – fazën ideale dhe përfundimtare të shoqërisë njerëzore.

Xi po ndjek Maon, duke përdorur idenë konfuciane të Datong-ut për të justifikuar projektet e tij politike si “prosperiteti i përbashkët [10]” në politikën ekonomike, “fati i përbashkët” në politikën e jashtme dhe e ashtuquajtura “demokracia e gjithë procesit”, në të cilën vetëm demokracia do të thotë “për popullin” dhe njerëzit konsiderohen si një e tërë ose një kolektiv, dhe jo si individë.

Konfucianizmi dhe statizmi

Por ndryshe nga Mao, Xi është gati të përqafojë  konfucianizmin [11] si ideologjinë kombëtare të Kinës, pasi ai është i etur për të konsoliduar rendin patriarkal.

Duke përzierë marksizmin me vlerat tradicionale kineze, ai e ktheu termin politik majtist “luftë e klasave” në “luftë kombëtare/luftë për të fituar [12]“. Partia-shtet përfaqëson popullin dhe bëhet aktori dominues në “luftë”, siç shihet në shtypjen e disidentëve politikë përmes arrestimeve, eleminimit të mosmarrëveshjeve përmes censurës dhe disiplinës partiake, marrjes nën kontroll të korporatave nga përfaqësuesit e partisë, luftërave për pushtet dhe goditjen e kuadrove të korruptuar përmes fushatave kundër korrupsionit, etj.

Edhe për mobilizimin masiv si lufta trevjeçare për zero-COVID [13], punonjësit e zbatimit të rregullave të pandemisë, të ashtuquajturit roje të bardha [14], po veprojnë në emër të shtetit, ndryshe nga rojet e kuqe të vetëmobilizuara të Maos. Në mënyrë të ngjashme, patriotët kinezë në internet po veprojnë gjithashtu brenda kornizës së “luftës kombëtare” kur zihen me kritikët e Kinës në mediat sociale.

Përvetësimi aktiv i konfucianizmit për projektin shtetëror njëpartiak filloi në epokën e Deng Xiaoping. Për të justifikuar reformën e tij të tregut, Deng zgjodhi [15] një term tjetër konfucian, “shoqëria Xiaokang [16]” 小康社會 ose shoqëri mesatarisht e prosperuar, për të argumentuar një zhvillim hap pas hapi të idealit “Datong”.

Retorika politike e Deng iu kalua Jiang Zemin dhe Hu Jintao, të cilët miratuan konfucianizmin si ideologjinë kombëtare të Kinës, e quajtën idenë “Shoqëria Harmonike Socialiste [17]” 和諧社會 për të adresuar konfliktet sociale që rrjedhin nga liberalizimi ekonomik. Ai gjithashtu krijoi Hanban [18], selinë e Institutit Konfuci [19] shumë të diskutueshëm, për të shtrirë fuqinë e butë të Kinës jashtë shtetit. Megjithatë, Xi Jinping është ai që e sjell ideologjinë kombëtare në një nivel të ri aktesh politike.

Siguria kulturore dhe vlerat antiperëndimore

Në sfondin e Pranverës Arabe në 2011, PKK u përgatit për një “sistem gjithëpërfshirës të sigurisë kombëtare” për të zbutur rrezikun e një “revolucioni me ngjyra [20]“. Xi u bë inxhinier i sistemit të sigurisë kombëtare në vitin 2012 dhe e konsideron sigurinë kulturore në formën e betejave ideologjike si prioritetin e tij kryesor.

Në vitin 2013, në një shkresë të nivelit të lartë, PKK u tha kuadrove të partisë që të luftonin kundër vlerave perëndimore duke censuruar shtatë tema [21], domethënë demokracinë, shoqërinë civile, vlerat universale, lirinë e shtypit, të drejtat civile, pavarësinë e gjyqësorit, gabimet historike të PKK dhe klasa kapitaliste e privilegjuar në të gjitha institucionet, duke përfshirë mediat dhe universitetet e lidhura me shtetin.

Në vitet në vijim, ndjekja e sigurisë kulturore ka evoluar në një luftë kulturore të gjithanshme kundër vlerave perëndimore, e cila përfshin një dyfishim të censurës së internetit, medias dhe sektorëve të argëtimit,  fushata anti-perëndimore, përfshirë kundër Krishtlindjes [22] dhe kundër Ditës së Falenderimeve [23], festivalet kulturore anti-japoneze [24], goditjet ndaj komuniteteve feministe [25] dhe LGBTQ+ [26], ndalimi i “idhujve të dashur [27]” në industrinë e argëtimit, deformimi i kurrikulës së gjuhëve të huaja [28], etj.

Në të njëjtën kohë, nacionalizmi dhe konfucianizmi injektohen në sistemet e vlerave të qytetarëve përmes bindjes, edukimit dhe detyrimit.

Prandaj, në epokën e re të Xi, ne shohim një vërshim [29] patriotësh në internet dhe “ujqër luftarakë [30]” ose diplomatë dhe nacionalistë agresivë kinezë në rrjetet sociale që zgjedhin përplasje me forcat anti-kineze, kultivimin e maskulinitetit [31] midis djemve në arsimin fillor, futjen e procedurave të vonuara të divorcit [32] për ta bërë më të vështirë divorcin, risjelljen e ritualeve si përkulja para prindërve [33] në shkolla dhe Hanfu [34] si një stil i veshjes politikisht korrekt, etj.

Kohët e fundit, Dita Ndërkombëtare e Hanfu u festua në Wang Cong Ci në Chengdu, ku dashamirësit e Hanfu-së u mblodhën së bashku duke rikrijuar mbledhjet e shkrimtarëve në kohët e lashta, duke shijuar thellësinë e madhe të kulturës kineze.

Interpretimi dhe riformësimi i konfucianizmit janë, natyrisht, nën kontrollin e një partie të vetme:

Partia Komuniste e Kinës ka ndërtuar në heshtje 100,000 qendra “praktike civilizimi” që kombinojnë klasa joga, këshilla për shpenzimet personale dhe ombrellë falas me leksione mbi Mendimin e Xi Jinping. Historia ime mbi një gjetje magjepsëse nga @ChinaFile

Ndikimi është i madh. Hapësira për gratë, komunitetet LGBTQ+ dhe ata që zgjedhin një mënyrë jetese liberale po zvogëlohet. Reagimi për barazinë gjinore ka qenë tregues në kabinetin e ri të Xi, tërësisht meshkuj. Siç theksohet [42] nga Harriet Evans, profesore e politikës gjinore në Kinë, ringjallja e vlerave konfuciane është “shoqëruar me nxitjen e grave për të pasur më shumë fëmijë dhe për të mbështetur “vlerat tradicionale”.

Përplasja e qytetërimeve

Vlen të përmendet se duke e kthyer konfucianizmin në një ideologji kombëtare, PKK, nga njëra anë, legjitimon spastrimin e brendshëm të mospajtimit, vlerave dhe besimeve që minojnë regjimin njëpartiak dhe nga ana tjetër, riformulon konfliktet me Perëndimin, në veçanti fushat e të drejtave të njeriut dhe luftërave tregtare, si një përplasje qytetërimesh [43] më shumë se samodele politike midis komunizmit dhe kapitalizmit gjatë Luftës së Ftohtë.

Narrativa e qytetërimit ndihmon në krijimin e hapësirës diplomatike për Kinën që të bëjë thirrje për respekt në politikat e saj të brendshme, duke përfshirë shkeljet e të drejtave të njeriut në Xinjiang dhe Hong Kong dhe bashkëpunimin siç pasqyrohet në fjalimin e Xi mbi qytetërimin ekologjik në fjalimin e tij në Kongres.

Ndërsa tema e qytetërimit mund të shihet si një gjest për zbutjen e konflikteve midis Kinës dhe Perëndimit, kombinimi i nacionalizmit dhe konfucianizmit në mënyrë të pashmangshme do ta bëjë Kinën një shoqëri më autoritare dhe patriarkale se kurrë.